عود دست ساخته
عود ساخته شده با دست و فوايد استعمال از آن ؟
بخش اعظمي از مشتريان از ما سوال مي‌نمايند که تفاوت در ميان عود هاي عادي و دست ساخته در چه چيزي است !
او‌لين تفاوت در‌اين ميباشد که ماندگاري بوي هاي عود هاي دستساز اضافه از عود هاي عادي بوده ودر يک فضاي 70 متري 24 ساعت ماندگاري دارااست دومي شاخصه عود هاي دستساز طولاني بودن روزگار به کارگيري از عود ميباشد که نسبتاً دو تا سه برابر عود هاي عادي مي سوزد و ميتوانيد يکسري سکو از آن به کارگيري کنيم به اين چهره که هنگامي به يک سوم رسيد آن را خاموش کرده و در چهره نياز آن را مجددا پر‌نور نمائيد مهمترين و شاخص ترين خواص عود هاي دستساز ، عطر و روايح يگانه و دلپذير آن ها ميباشد که قابل مقايسه با عود هاي کارگاه اي وجود ندارد معمولاً اشخاصي که يکبار از عود هاي دستساز به کارگيري کنند ديگر مايل به به کارگيري از عود هاي عادي نيستند
مدتها بود ميخواستم در زمينه‌ي مورخ بخور و خاستگاه به کار گيري از بخور در اماکن مذهبي بنويسم، که متاسفانه زحمت زياد و مطالعه عميقي نياز داره که با زمانه آزادِ اينجانب هم خواني نداره. البته خيلي کوتاه ميشه از اين مورد با نيم نگاهي رد شد و مشاجره رو از باب نوع ي معروفي از عطرهاي بخوري که با نام Church Incense (بخور کليسايي) شناخته ميشن، گشوده کرد. پيش از هر چيز بايستي کلمه بخور رو مضمون کنيم. بخورها موادي هستن که به مراد خاصي سوزانده ميشدن: هدف ها آييني، معنوي و درماني و اکثر وقت ها براي رابطه با دانا بالا و معبود يا اين که خدايان، زيرا دود بخور به سوي افق ميره. همين سعي به بخور ماهيتي مقدس و تميز داده. (گرچه امروزه غيروابسته از اين کاربرد، کاربرد زيبايي و خوشبو کنندگي نيز دارن که حضور عطر ي اونها توي بو به همين خواسته ميباشد) بخور ميتونه نتيجه ها سوزاندن يک ماده باشه (مثل مرّ يا اين که صمغ کُندُر) و يا اين که ميتونه ترکيبي از مواد متعدد باشه. گستره به کار گيري و تنوع و گوناگوني بخورها يا اين که اينسنس ها به تعداد تمدنهاي مورخ زياده و تو هر تمدني نوعي از اون رو شاهد هستيم.
کلمه و واژه بخور در فارسي به تفسير کوچه بازاري عود يا اين که عودسوز ترجمه ميشه که تعبيري اشتباهه، از اين روي که عود خودش يک گونه چوبه که به شيوه سنتي روي حرارت سواي حريق ذغال داغ سوزانده ميشه که دور و بر رو خوشبو کنه. به اين ترتيب عود صرفا نوعي از بخور محسوب ميشه. همونطور که کُندُر، مرّ، و يکسري صمغ و چوب ديگه ميتونن مستقيما روي حرارت ذغال سوزانده بشن. ولي هنگامي ما از بخور صحبت مي زنيم، ميتونه ماده اي مرکب از يک سري عنصر باشه.
نسبتاً تو هر آئين مطرح شما رد پر رنگ اي از بخور در دين هاي مذهبي و روز ها عبادت رو شاهد هستين. از يهوديت و مسيحيت گرفته تا بوداييسم و شينتوئيسم، تا پيشتر از همگي اينها در زمان پاگانيسم. اينکه چرا بخور آيتم اعتنا سازمانهاي فقاهتي قرار داشته شايد ريشه در اقتدار ميکروب کشي دود برخاسته از سوختن اين مواد داشته باشه. همونطور که توي اين پست اشاره اي بهش کرده بودم، با سوزاندن رزينها، صمغهاي درختي، برگها، چوبها و ابعاد ادغام اين مواد با هم، مورخ بخور (Incense) هم رقم خورد. بخور در اماکن همگاني مثل اماکن فقهي خير فقط جلوه اي از شکوه پروردگار رو تعريف‌و‌تمجيد مي کرد، بلکه از نگاه تکنيکي دور و بر رو از هواي کثيف و ه‌ها موذي ميزدود. دود استدلال فرارو گريز اته که خودشون يکي مهترين دست اندرکاران نشر بيماري بودن و هستن. براين اساس با تدخين (Fumigation) خير صرفا دور و بر رو منزه نگه ميداشتن، بلکه بوي نفس و بوي تن تجمعي که براي عبادت حضور بهم ميرسوندن رو هم خنثي ميکردن.
امروز علم توسعه يافته ي علم ها طبابت و بهداشت اونقدر بي نقص شد که ما رو از سوزاندن بخور براي پاکسازي گوشه و کنار زندگيمون غني کنه. البته به کارگيري از بخور تحت عنوان يک ترسيم سنتي، و يک رايحه که خاطره ي تاريخي ديربازي رو با خودش يدک ميکشه، جمع هاي مردم رو حول يک ايدئولوژي متحد نگه ميداره. غير وابسته از اون، نبايد فراموش کنيم که مامان رايحه به صورت مدرن يه هنگامي بخورهايي بودن که تو معابد و اماکن همگاني سوزانده ميشدن.
اين وما بدين معنا وجود ندارد که بخوري که توي کليساي کاتوليک استعمال ميشه صرفا براي يک کاتوليک زيبايي بويايي اکانت مياد. بخورها – مخصوصا بخورهايي که در مکانهاي فقاهتي استعمال ميشن – با روايح دودي، چاشني مانند و چوبي حد استانداردي از زيبايي بويايي رو به اکران ميذارن، که اما فاکتور ذائقه و فرهنگ وتمدن هم توش دخيله. براي مثال بخوري از بوي چوب سرو براي يه ژاپني به همون واحد سنجش دوست داشتنيه که روغن عطار با بوي پيروز رز و مشک براي يک عرب. اين بخاطر سوابق ي فرهنگي و شناخت بويايي اين ملله که در زمان مورخ تراش خورده.
درباره این سایت